รายการ พุทธศาสนาตามภูมิ
วันจันทร์ที่ 26 เมษายน 2564
ณ บวรราชธานีอโศก
ชมการบันทึกวิดีโอเทป
ฟังเทปบันทึกเสียง
จักร 4 ปัญญาวุฒิ 4
ที่จะนำไปสู่ความเจริญ
จักร ก็คือ การผันหมุน การเดินการเดินบทของการปฏิบัติธรรมนั้นแหละ
การเดินบทของการเคลื่อนธรรมะ ซึ่งปัญญาวุฒิ กับ จักร 4 รายการที่พบสัตบุรุษได้ฟังสัจธรรม
ส่วนจักร 4 ยึดเอาสถานที่
จักร 4
(ดุจล้อรถนำไปสู่ความเจริญ)
1. ปฏิรูปเทสวาสะ (การอยู่ในถิ่นที่เหมาะสม) .
2. สัปปุริสูปัสสยะ (การคบหาสัตบุรุษ) .
3. อัตตสัมมาปณิธิ (การตั้งตนไว้ชอบธรรม)
4. ปุพเพกตปุญญตา (ความเป็นผู้มีบุญอันได้กระทำแล้วในปางก่อน
ไว้เป็นที่พึ่งอาศัย)
(พตปฎ. เล่ม 21 ข้อ 31)
และปัญญาวุฒิ 4
1. สัปปุริสสังเสวะ (รู้จักคบบัณฑิต
คบหาสัตบุรุษ)
2. สัทธัมมัสสวนะ (ฟังสัทธรรม)
3. โยนิโสมนสิการ (กระทำลงในใจโดยแยบคาย)
4. ธัมมานุธัมมปฏิปัตติ (ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม)
(พตปฎ. เล่ม 21 ข้อ
248)
จักร 4 ท่านใช้คำว่าอัตตสัมมาปณิธิ
สัมมา คือ ถูกต้อง ปณิธิ คือการตั้ง ท่านก็แปลว่า
การตั้งตนให้เป็นสัมมา เราก็พอเข้าใจได้คือทำตัวเราเองให้เป็นผู้ที่มีสัมมา
ตั้งอะไร การตั้งลง หยั่งลง ที่จิตของตน อัตตะ ทำจิตของตนให้สัมมา
แล้วสั่งสมลงเป็นตน ในความหมาย สามเส้า อัตต สัมมา ปณิธิ
เป็นตัวกระบวนการเสร็จแล้วก็ทำงาน จริงๆตัวทำจริงๆก็คือสัมมา
ทำให้เกิดสัมมาทิฏฐิสัมมา สังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ
สัมมาอาชีวะ สัมมาสติสัมมาวายามะ ให้เกิดตั้งลงคือสมาธิ เป็นสัมมาสมาธิ
จิตตั้งลง จนตั้งมั่น จิตแข็งแรง โดยความเป็นสัมมา ก็กลายเป็นว่า
คำว่า อัตตะ หรือ อัตตา เป็นพยัญชนะที่ยืนยันว่าเรามีสภาพอัตภาพของเราอยู่
ส่วนความไปยึดอัตตาเป็นเรา ยึดอัตนียาเป็นเรา ยึดตัวเป็นเรา ยึดตัวเป็นของเรา
อันนั้นลึกซึ้ง ละเอียดขึ้นไปอีกที แต่จริงๆแล้วคนเรายังไม่ตาย
ยังไม่ปรินิพพานเป็นปริโยสานไป มันก็ยังมีอัตตาเหลืออยู่แน่นอน
คนเรามันก็อย่างที่ว่าไม่มีแล้วก็ยังเหลือความมี
เพราะเรายังไม่ปรินิพพานเป็นปริโยสานมันก็ยังมีความมี
แต่มันมีสิ่งที่เราได้พัฒนาได้ขัดเราได้กระทำให้เป็นสิ่งที่มี
รวมแล้วก็คือจิตเจตสิก คือ เวทนา สัญญา สังขาร มันต้องทำทั้งกายวาจาใจ อาชีพ
เหตุปัจจัยที่เกียวกับเราปรุงแต่งกันทั้งหมด เราต้องเรียนรู้สิ่งประกอบทั้งหมด
ลึกซึ่งละเอียดละออมากมาย จะอยู่กับคนนั้นเรากลุ่มนี้ (เน็ตหลุดไปนิดนึง)
อยู่กันอย่างนักเศรษฐกิจที่เขาให้เฉลี่ยทรัพยากรกัน
เขาก็ไปมัวแต่เฉลี่ยกัน ไม่มาเอาที่ให้คนแต่ละคน อยากไปมากๆแย่งกันรวยแข่งกันรวย
แล้วไปกักตุนแล้วก็ไปชมเชยคนรวยยกย่องคนรวย
ยกย่องคนจ่ายมากมายแต่ไม่ทำงาน มีแต่ความคิดเฉโก ฉลาดเอาเปรียบเอารัดกอบโกยมาให้แก่ตนอะไรพวกนี้
ผู้ที่ทำตนให้ อัตตสัมมาปณิธิ คือ
คนที่ปฏิบัติธรรมจิตให้จิตมันตั้งลงไปแล้วก็เป็นตนที่ดี ยังเป็นอัตภาพ
ยังเป็นมนุษย์ที่จะเวียนตายเวียนเกิดอีกกี่ชาติก็ตาม
มีหลักประกันตรงหยุดทำบาปทั้งปวงอย่างชัดเจน กรรมที่มีมีแต่กุศล แล้วก็รับใช้หรือ
ทำประโยชน์เพื่อคนอื่นเพราะมันเป็นความจริงที่ตัวเองไม่เห็นแก่ตัว
ตัวเองก็กินใช้แค่น้อยเลี้ยงง่าย ไม่สะสม
จนกระทั่งกลายเป็นคนที่ขยันหมั่นเพียรสร้างสรรค์ เป็นแต่คนมีประโยชน์
พหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่มวลมหาชนเป็นอันมาก)
พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่มวลมหาชนเป็นอันมาก) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก
ช่วยโลก) เป็นคนประเสริฐจริง
เพราะฉะนั้นคนนี้ได้ปฏิบัติมา ปุพเพกตปุญญตา
เป็นคนปฏิบัติมาแล้วมีผลสำเร็จ มี กตญาณ คือมีผลสำเร็จเสร็จแล้ว สั่งสมลง
ตั้งแต่กี่ชาติมา ปุพเพ โดยรู้จักบุญ โดยได้จัดการโดยบุญ สร้างพลังงานให้เกิดบุญ
กำจัดตัวมารร้ายตัวเหตุโง่ที่ทำให้เป็นคนฉลาดแกมโกง เป็นคนที่เอาเปรียบเอารัด
เป็นคนขี้โลภ เป็นคนที่เป็นพิษภัยต่อผู้อื่น ต่อสังคม
ต่อโลกมากๆเป็นคนรวยเป็นคนมีแต่มหัปปจฉะ เป็นคนขี้เกียจ กุสีตะ โกสัชชะ
เป็นคนมีอวรรณะ 6
1. เลี้ยงยาก (ทุพภระ)
2. บำรุงยาก (ทุปโปสะ)
3. มักมาก (มหัปปิจฉะ)
4. ไม่รู้จักพอ (อสันตุฏฐิ)
5. เกียจคร้าน (โกสัชชะ)
6. คลุกคลีหมู่คณะ(คลุกกองกิเลส) (สังคณิกา)
(พตปฎ. เล่ม 1 ข้อ 20) ตรงข้ามกับ วรรณะ 9
คณะผู้ที่ยังไม่บรรลุธรรมยังไม่เจริญ มีกองกิเลสหนาเยอะแยะ
คนมักมากเฟ้อ อุดมสมบูรณ์ไปด้วยฟุ่มเฟือย ไปคบคนอย่างนี้มันก็มีแต่ตกต่ำ ต้องรู้จักหมู่คนที่เป็นบัณฑิตกลุ่มคนพาล
เราก็จะต้องชัดเจน แล้วก็จะต้องมาอยู่กับหมู่บัณฑิตไม่ใช่ไปอยู่กับหมู่พาล
ไม่ใช่ไม่คลุกคลีกับใครอยู่เดียวไม่คลุกคลีกับคณะ จะมี 2 คน 3
คนก็เป็นคณะไม่ได้ต้องไปอยู่เดี่ยวเดี๋ยวจะได้เป็นอรหันต์
งั้นก็เป็นมิจฉาทิฐิออกนอกลู่นอกทางไปหมด ทั้งๆที่มันขัดแย้งกันที่ว่ามีมิตรดี
สหายดี สังคมสิ่งแวดล้อมดี ที่เป็นทั้งหมดทั้งสิ้นของพรหมจรรย์
ท่านสรุปถึงขนาดนั้น ก็ยังตะแบงไปหาอยู่คนเดียวๆๆ โง่ไม่เสร็จจริงๆ
สู่แดนธรรม...ความหมายของบุญเก่า
พ่อท่านหมายถึง อวรรณะ 6 นี้ ต้องมาเป็นคนอย่างนี้
พ่อครูว่า...เป็นคนที่ต้องรู้จักคำว่าบุญและปฏิบัติบุญสำเร็จมา กต
คือสำเร็จแล้ว มันเป็นความหมายชัดเจนชี้ชัดตรงที่ บุญ กับ กต คือ ปุญ
ที่ได้ทำสำเร็จแล้ว แล้วสั่งสมมาแต่ปางก่อน บุพเพ ก็ชัดเจนอยู่แล้ว 3 คำนี้
สู่แดนธรรม...ที่คนเข้าใจกันผิดคือ
เกิดมาต้องมีบุญที่เต็มไปด้วยลาภยศสรรเสริญ
พ่อครูว่า...ไปอธิบายปุพเพกตปุญญตา เอาไปอธิบายเป็นความมี
แต่เราอธิบายเป็นความหมด ความไม่มี ปุพเพกตปุญญตาคือ ไม่มีของคนที่ทำได้แล้ว
แต่เขาไปอธิบายเป็นความมี ความสะสม แต่เราอธิบายเป็นความหมดความไม่สะสม
ความเกลี้ยง สัมมาทิฏฐิกับมิจฉาทิฏฐิต่างกันอย่างนี้ มันผิดก็ไปคนละทาง เดินกันคนละ 180 องศา
ความหมายทุกวันนี้ที่พูดแม้แต่ความเป็น 2
ที่ต่างกันนี่ต่างกันทั้งนั้น ฌานก็ต่างกัน สมาธิก็ต่างกัน ศีลก็ต่างกัน
ไปปฏิบัติฌาน สมาธิ ก็ต่างกัน หนักเข้า การปฏิบัติรูปนาม กายก็เห็นต่างกันอีก
รูปนาม ก็พอเข้าใจ รูป อันหนึ่งเป็นสิ่งที่ถูกรู้ นาม
อีกอันนึงเป็นจิตวิญญาณเป็นธาตุรู้
พอไปเป็นกาย รูปนาม ซึ่งมีภายนอกภายใน ซึ่งคำว่า กาย
มีความหมายมากมายหลากหลายในยะเยอะแยะมากมาย อาตมาอธิบายหลากหลายจนบางคนก็ว่า
ไปคิดให้หลากหลายมากมายได้อย่างไร อรรถกถาก็ไม่ได้ว่าไว้
ถ้าไม่เข้าใจการแยกกายให้ดีๆ
มันไม่มีทั้งเบื้องต้นและไม่มีทั้งตอนปลาย ต้นและปลายมันผิดออกนอกทางไปหมด
คำว่ากาย สำคัญมากในการปฏิบัติธรรม
ซึ่งอาตมาก็ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ อธิบายไปก็ยังวนๆ ยังไม่ตีแยก
จนกระทั่งจับมั่นคั้นตาย จับคอตีเข่าเปรี้ยงเดียวสลบหรือตายเลย มันไม่
ต้องศึกษา จะเข้าใจกาย จะทำจิตในจิตได้
ความสัมพันธ์กระบวนการของโพธิปักขิยธรรม กายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต
ธรรมในธรรม สภาพ 2 ทั้งนั้น คำว่าใน นี่นะ
กายในกายก็ 2 เวทนาในเวทนาก็ 2 ทีละคู่ๆ จิตในจิต เจโตปริยญาณ 16
ก็อธิบายทีละคู่ ธรรมะ 2 ก็อธิบายทีละคู่ ความดีความชั่ว เป็นโลกีย์
ความสุขความทุกข์ เป็นโลกุตระ บุญบาป เป็นโลกุตระ เป็นต้น
แล้วก็มาปฏิบัติ การปฏิบัติจะต้องปฏิบัติที่กายกับเวทนา
โดยเฉพาะกายคือ บอกสภาวะของสภาพสอง สภาพนอก สภาพใน สภาพหยาบ สภาพละเอียด
สภาพที่ต่างกัน แต่คุณจะต้องไปปฏิบัติที่เวทนา ตัวความรู้สึกที่ละคู่ๆ
อาตมาถึงบอกว่าหัวใจของศาสนาพุทธอยู่ที่พระไตรปิฎกเล่ม 10 ข้อ 60
ธรรมทั้งสองเหล่านี้ รวมเป็นอันเดียวกันกับเวทนา โดยส่วนสอง (เทฺว ธมฺมา ทฺวเยน
เวทนาย เอกสโมสรณา ภวนฺติ ฯ ) ล.10 ข.60
ทำความเป็นเทวะได้สูญ ไม่ติดยึดในเทวะ แต่เราสามารถจัดการเทวะ สภาพ 2
นี้ให้เป็นอะไรก็ได้ สภาพ 2 ที่เป็นจิตนิยามปรุงแต่งกันอยู่เป็น 2 เป็นรูปนาม สภาพ
2 ที่เป็นพีชนิยาม ก็สามารถทำให้เป็น พีชนิยามได้จริงๆเลย สภาพ 2 ของพีชนิยาม
ก็เป็นการปรุงแต่งสังขารของวัตถุที่เอามาปรุงแต่งมาเป็นตัวเองของพืชพันธุ์ธัญญาหาร
แล้วมันก็ไม่มีเวทนาไม่มีวิญญาณ เราก็รู้แล้วก็ทำใจในใจโยนิโสมนสิการเรา
ให้เป็นอย่างนี้ เกิดความรู้สึกอย่างนี้ เวทนาอย่างที่มันเป็นพีชะ
มันไม่สุขไม่ทุกข์ มันไม่มีคู่ 2 ไม่มีก่อบาปก่อบุญ มันมีแต่ตัวเองของมัน
ทำแต่ตัวเอง ใครมารังแกถูกรังแก ไม่สู้ รักษาตัวรอดป้องกันตัวเองอย่างเดียว
รักษาตัวรอดได้ก็ได้ รักษาตัวรอดไม่ได้ก็ตาย เสื่อม ตาย ก็แค่นั้น
มันจึงไม่สร้างภัยสร้างพิษให้แก่ใคร
ฉะนั้นทำจิตเจตสิกให้เป็น พีชะ มันจึงเป็นพลังงานธาตุรู้ที่ปลอดภัย
ไม่ก่อเวรก่อภัย ไม่ก่อวิบากอะไรที่จะต้องอยู่ในวัฏฏสงสารอีก
เป็นประโยชน์ตนประโยชน์ท่านครบบริบูรณ์อยู่ในนี้
จนสามารถแยก พีชะ ให้เป็นอุตุได้อีก ก็ยิ่งไม่เป็นชีวะเลย
เป็นดินน้ำไฟลมไปได้จริงๆ ชัดเจน ตัวเองศึกษาฝึกฝนตั้งแต่เป็นๆ
ที่เราไปยุ่งเกี่ยวกับโลก ไปวนอยู่กับ ไปเป็น ไปมี ไปเกิด ไปได้
อย่างที่เขาเป็นกัน อยู่ในองค์ประกอบนั้น เหตุปัจจัยนั้น ในโลกที่เป็นโลกต่ำๆโลกหยาบๆ
โลกที่จะร่ำรวยเป็นต้น มันก็ต้องไปหาวิธีการแย่งเขาอย่างสุจริต
ไปแย่งเขาอย่างทุจริตมันก็เลวๆๆ แล้วจะให้ได้มากด้วย มันก็ก่อกรรมก่อเวร
จะเอาไปทำไมตายไปแล้วก็ 0 ถ้าชัดเจนตายแล้วเราจะปรินิพพาน สูญเป็นดินน้ำไฟลมไปเลย
แล้วจะเอาไปทำไม ก่อเวรภัยกก่อข้าศึก ก่อศัตรูผู้ที่จะต้องเวียนว่ายตายเกิด
ทั้งดูดทั้งผลัก ทั้งรักทั้งชังอยู่ตลอด
ผู้ที่มีปัญญาปฏิภาณฉลาดอย่างนี้แล้ว ก็ไม่เป็นสร้างอย่างนั้น
มาทำปรินิพพานให้สมบูรณ์ ทำจิตให้เป็นพีชะได้ มนสิการทำจิตเราให้เป็นพีชะ อุตุได้
ชัดเจนตั้งแต่ตอนเราเป็นๆจนชัดเจนสมบูรณ์
ตายแล้วไม่มีเศษเหลือที่จะต้องมาวนเวียนกันอีกนะ มีวิมุติญาณทัสนะ
ตรวจสอบแล้วตรวจสอบอีก เตวิชโช อย่าว่าแต่เตวิชโชเลย ตรวจสอบด้วยเจโตปริยญาณ
ตรวจสอบทุกอย่าง ทั้งภาคปฏิบัติ จรณะ 15 วิชชา 8
ตรวจสอบไปจนกระทั่งขยายเป็นโพธิปักขิยธรรม 37 กายคืออย่างไร คู่กายในกาย
คู่เวทนาในเวทนา คู่จิตในจิต คู่ธรรมในธรรม
จิตในจิตเป็นมาตรวัด ส่วนธรรมในธรรมเป็นการแยกโลกุตระกับโลกีย์
เราทำแต่ดี ไม่ทำชั่ว เสร็จจบ เสร็จแล้วโลกุตระไม่สุขไม่ทุกข์
สุขทุกข์มันยังเป็นคู่หูที่หลอกมนุษยชาติเป็นมายากล เป็นนักมายา เราไม่เอาแล้วสุขทุกข์
อารมณ์อย่างนี้เวทนาในเวทนา
ก็มาเรียนที่เวทนาสุขทุกข์นี่แหละที่เป็นโลกีย์ มันก็หลง
เพราะฉะนั้นเทวนิยมไปหลงสุขเป็นสุขนิยมเลย เพราะเขาไม่ได้แยก
เขาไม่ได้เรียนเขาติดสุขเลย แล้วสุขเขาก็ไม่รู้สุขโลกีย์ เขาติดอยู่ในสุขโลกีย์
มันก็บานทะโร่เป็นปากกรวย ไม่รู้จักจบจักพอ
ปัญญาวุฒิ ที่ท่านให้มาทำใจในใจแล้วแบ่งธรรมะ แยกธรรมะ
ธรรมะดีชั่วที่เป็นโลกีย์เราจบมั่นคงแข็งแรงแล้ว สัพพปาปัสสอกรณัง กุสลัสสูปสัมปาท
ไม่ทำชั่วแล้วทำแต่ดีเด็ดขาด จิตสะอาดจากโลกีย์นี้แล้ว เป็นโลกุตระ
ก็คือปราบกิเลสเลย ตัวเหตุใหญ่ ปราบด้วยบุญ ปราบด้วยฌาน เป็นพลังงานไฟ เป็นพลังงาน
อุณหธาตุ สลายพลังงานทุกอย่างเลย อุตุก็เป็นพลังงาน
พีชะเป็นพลังงานจิตก็เป็นพลังงาน
แล้วสามารถสร้างพลังงานบุญไปเผาพลังงานที่มันจับตัวได้เก่ง
คือพลังงานของ ราคะ โทสะ โมหะ พลังงานจิตที่มันโง่มันต้องเสพสุขเสพทุกข์
อยู่ที่ราคะโทสะโมหะ นี่ จนสามารถทำพลังงานนี้เก่ง สลายพลังงานพวก ราคะ โทสะ โมหะ
ได้หมด จนกระทั่งค่อยๆทำมาเป็นพีชะ
แล้วก็สร้างพลังงาน ขยายพลังงาน กระจายพลังงานสังขาร พีชะ
ยังเป็นสังขาร ยังเป็นสัญญากำหนดรู้ มันก็ต้องเรียนรู้สังขาร เป็นวิชชา
รู้จักสังขาร เป็นวิญญาณหรือไม่ใช่วิญญาณ ถ้ายังเป็นวิญญาณอยู่ มันก็ไปเป็น สัตว์
ถ้าทำแค่ไม่เป็นวิญญาณ มันเป็นแค่สัญญาและสังขารปรุงแต่งกันเป็นแค่ พีชะ แค่พืช
ไม่สุขไม่ทุกข์ ไม่มีเวรมีภัยต่อ ไม่ก่อวิบากอะไรอีก ก็อาศัยฐานนี้เป็นฐานสำคัญ
สร้างความจบ ธัมมานุธัมมปฏิปัตติ หรือทำอัตตสัมมาปณิธิ
ก็ทำตัวเราให้หยั่งลงตั้งลงให้ถูกสัมมา ซึ่งพระพุทธเจ้าท่านสอนสัมมาไว้หมด เยอะแยะ
สัมมา
ตั้งแต่สัมมาหยาบคือสัมมาของมรรค 8
สัมมาละเอียดลงไปคือสัมมาทิฏฐิ 10
นอกนั้นก็สัมมาอาชีวะ 5 สัมมากัมมันตะ 3 สัมมาวาจา 4 สัมมาสังกัปปะ 3 มีสัมมาสติ
สัมมาวายามะด้วย
ทำให้ถูก สติที่ถูกต้องกับสติที่ไม่ถูกต้อง สัมมากับมิจฉา
ความพยายามที่ถูกต้องกับความพยายามที่ไม่ถูกต้อง พยายามสร้างโลกีย์
ไปในทิศทางที่ไม่รู้จักจบ ก็พยายามที่จะละหน่ายคลายจบ
สติ โจรใหญ่มันตั้งสติแม่น ไม่มีสติก็ยิงคนไม่ถูกหรอก
มันก็ต้องมีสติทั้งนั้นแหละ แต่เป็นมิจฉาสติ แต่นี่ต้องเป็นสัมมาสติ
ทางกายวาจาใจครบสติเต็มตื่นเต็มร้อย สติก็คือร้อยที่ทำงานเต็มที่
เสร็จแล้วสัมมาสติกับสัมมาวายามะ เป็นพลังงานช่วยการปฏิบัติ เสริมการปฏิบัติ
ท่านใช้คำว่าห้อมล้อมช่วยสัมมาทิฏฐิ 10 แล้วก็ไปปฏิบัติให้สัมมาอาชีวะ 5
ให้หมดมิจฉา 5 กัมมันตะ 3 ให้หมดมิจฉา 5
วจี 4 ให้หมดมิจฉาวาจา 4
สังกัปปะ 3 มีกามกับพยาบาทกับวิหิงสา กามพยาบาทคือภพนอก แล้วรูปภพ
อรูปภพอีกทีละคู่ หมดอีก
กามกับพยาบาทคือผลักกับดูด รูปก็มีผลักกับดูด
ต้องทำข้างนอกปอกเปลือกออกก่อนจึงจะทำไปถึงกระพี้ถึงข้างใน จึงจะได้จริง แต่นี่ไปนั่งหลับตาบอกว่าจะทำข้างใน
แต่เปลือกมันยังหุ้มอยู่เลยให้มันระเบิดออกมาเหมือนกับระเบิดปรมาณู ตลก
อันนั้นมันไม่จริง พลังงานระเบิดปรมาณูมันเป็นอุตุมันไม่รู้อะไร แต่นี่มันมีชีวะ
ถ้ารู้เป็นขั้นเป็นตอนต่างกันกับพลังงานจากวัตถุ วัตถุมันไม่รู้ตัว มีแต่สะสมความเป็นนิวเคลียสมากๆ
จนกระทั่งมันเป่ง ใครรู้จักจุดตายของเจ้านี่ จิ้มไปก็เกิดการระเบิด
ก็เอาพลังงานนี้มาใช้เป็นส่วนไป เขาก็ศึกษาอาศัยซึ่งมันก็ง่ายกว่าพลังงานทางจิต
พระพุทธเจ้าถึงมาศึกษาพลังงานทางจิต
และสอนเรื่องเหตุและควบคุมพลังงานที่มันทำร้ายทำลายกัน ด้วยการเอาพลังงานปรมาณู
พลังงานวัตถุ พลังงานของอุตุ มาทำร้ายกัน ก็ควบคุมอีกที
ปุพเพกตปุญญตา คือ ทุกคนสั่งสมวิบาก สั่งสมกรรมของตนเองให้มันบรรลุ
สั่งสมโดยการให้รู้สัมมาทิฏฐิ และมีสัมมาปฏิบัติ สัมมาปฏิเวธให้เกิดผลจริง
ชาติแล้วชาติเล่า จนสั่งสมไปในตน แล้วก็มามีจริง สิ่งที่จะทำจริงๆก็คือ ปุญญะ
ที่เป็นตัวจบของพลังงานทำลายพลังงานประหาร ประหารกิเลสอย่างเดียว กิเลสหยาบ
กลาง ละเอียด นี่แหละอย่างเดียว
ซึ่งเป็นสภาพที่มันทรงอยู่เรียกว่า อุปธิ อุปะคือมันยังเกิดอยู่ ส่วน
ธิ ซึ่งก็กิเลสนี่แหละเป็นตัวสำคัญที่มันจะอยู่กับรูปขันธ์ เวทนาขันธ์ สัญญาขันธ์
สังขารขันธ์ วิญญาณขันธ์
อุปธิ พระพุทธเจ้าถึงแยกไว้ 3 กิเลส ขันธ์ อภิสังขาร
อภิสังขารคือ ความสามารถในการที่จะจัดการสิ่งที่มันปรุงแต่งกันอยู่
ตั้งแต่ปรุงแต่งเป็นจิตนิยาม พีชนิยาม จนกระทั่งปรุงแต่งเป็นพลังงานอุตุ
อุตุแล้วมันก็ไม่มาวนเวียนอีก ก็เป็นพลังงานดินน้ำไฟลม
ไปกว่าจะมาจับตัวเป็นพืชตามธรรมชาติหรือเป็นสัตว์อีก อีกนานแสนนาน
ก็วนเวียนอยู่ในความรู้เหล่านี้แหละ ถ้าใครจัดการทำจิตให้มันเป็นอุตุได้เลยก็จบ
จะวนเวียนสั่งสมเป็น อุตุ ตามธรรมชาติให้มาเกิดเป็นพีชะ จากพีชะ
กว่าจะสั่งสมตนเองไปเป็นสัตว์หรือจิตนิยาม มันนับชาติไม่ถ้วนเลย
มันก็วนเวียนในนี้ไม่เลิก
ผู้มีปัญญาทำให้จิตไม่จับตัวกันอีก ไปเป็นธาตุอุตุนิยามไปเลย
เสร็จสิ้นนิรันดร เพราะฉะนั้นผู้ที่ปรินิพพานเป็นปริโยสานของพระพุทธเจ้า
จึงหมดภาษา จึงหมดความเป็นความมี ที่มันจะมาเกิดเป็นอัตภาพที่เรียกว่าจิตนิยามกันอีก
เพราะกว่าที่มันจะกลับมาเป็นพลังงานอุตุ ไปเป็นความร้อน แสง เสียง แม่เหล็ก ไฟฟ้า
ที่วิทยาศาสตร์เขาเอามาใช้กัน
พลังงานต่างๆเหล่านี้จะถูกใช้วนเวียนไปอยู่ในวัฏสงสารนี้ ถ้าไม่มีตัวจิต
ตัวที่เป็นอุปาทานก็เป็นอัตภาพ มีตัวกูๆๆ พีชนิยามมันเกาะกันแล้ว
มันก็เกาะกันพอสมควร แต่มันยังไม่ยึดตัวกูทีเดียว ยึดหลวมๆไม่เหมือนจิตนิยาม
จิตนิยามยึดเต็มไม่ยอมแตกไม่ยอมแยก แล้วเหนียวแข็งแน่น
พีชะยังไม่เหนียวไม่แข็งไม่แน่นเท่า
ผู้ที่รู้จักสภาพความจริงทั้งหลายของธรรมนิยามทั้ง 5 ทำได้ด้วยกรรม
ความรู้ ธรรมะทรงไว้และรู้ ธรรมะคือการทรงไว้ แล้วรู้ ทรงไว้คือ static รู้ก็คือ
dynamic เป็นคู่ 2 ธาตุ บวกกับลบ แล้วแยกแยะโดยมีธรรมวิจัยสัมโพชฌงค์
แยกแยะถูกผิดดีชั่วทีละคู่ เลือกเอาแชมป์ๆ ก็ได้แขมป์ที่ยอดสุดเป็นอรหันต์
ยอดสุดเป็นศาสดา ยอดสุดแห่งการทำลายตัวเอง ทำลายอัตภาพตัวเองให้สิ้นซาก
เป็นอุตุนิยาม เป็นพลังงานของดิน น้ำ ไฟ ลมไป ถือว่าจบตรงนี้
นี่ก็ขยายความพลังงานวนเวียนให้รู้ โดยธรรมะนิยาม 5 อุตุ พีช จิต กรรม
ธรรม
กรรม คือตัวปฏิบัติ ตัวกระทำ คือพฤติ อย่างสำคัญที่คุณจะทำ
ทำให้สำเร็จตามที่คุณรู้ ธรรมะคือตัวรู้และตัวทรงสภาพไว้ “มี”
กับ “รู้” ความจริงกับความรู้
ความจริงภาษาใช้ก็ถือว่าเป็นความมี มีตัวตนและมีสภาพ สลายตัวตนหรือสลายสภาพ
ให้ไม่มี ให้ไม่มีตัวตน ไม่มีสภาพนั้นอีก
ธรรมะคือ จะให้อยู่ หรือจะให้แยก เทวธัมมะ มันเป็นสภาพ 2 ก็ต้องเรียก
เทวธัมมา ก็ต้องรู้จักแยกและรู้จักรวม ในตราบที่เรายังอาศัยมันรวมอยู่
ก็อาศัยมันอย่างสักแต่ว่ามี สักแต่ว่าอาศัย พลังงาน ส กับ ย
ส กับ ย คือ พลังงานตัวอักษรของเศษวรรค ย พลังงานตัวแรกเลยของเศษวรรค
มาจับตัวกันเข้า ก็เรียกพลังงานจับตัว ชื่อว่าพลังงานแม่เหล็ก จับตัวกัน
อย อะ คือสภาพเกิด อ คือ 0 นะ เอามาเริ่มต้น อะคือตัวต้นของสระ ย
คือตัวต้นของเศษวรรค อย คือพลังงานแม่เหล็กตัวแรกเลย อย ยั่วก็พัวก็พัน
ในโคลงโลกนิติ
อย มีพลังงานแม่เหล็ก อย ยั่วก็พัวก็พัน
มันมีพลังงานอะไรดูดดึงกันเข้าไป ภาษาไทยมาอธิบาย
พระพุทธเจ้าส่งเสริมให้เอาภาษาถิ่น ภาษาที่อธิบายกันเข้าใจมาอธิบาย
ก็คงพอ ที่จะอธิบายจักร 4 พอแล้ว ปัญญาวุฒิ 4 ก็พอ
วิธีจบนิยาม 5
จบนิยายของตนอย่างนิรันดร
ทีนี้นิยาม 5
ถ้าคนที่เรียนรู้ธรรมะพระพุทธเจ้าไม่เข้าใจนิยาม 5 นี้ ทำนิพพานไม่ได้
นิพพานเป็นก็คือพีชะ นิพพานตายก็คืออุตุ นิพพานเป็นคือ นิพพานแล้ว
จิตเราไม่สุขไม่ทุกข์แล้ว ไม่ทำบาปอีกแล้ว เป็นคนดีๆๆ
คุณจะยังไม่แยกธาตุตัวเองเป็นอุตุ เป็นดินน้ำไฟลม
คุณจะเกิดอีกกี่ชาติก็อีกเป็นล้านชาติมันก็ไม่เป็นปัญหา ไม่เป็นโทษเป็นแต่ประโยชน์
จึงเป็นหลักประกันสูงสุดเลยในความรู้และความจริงอันนี้ คุณจะอยู่อย่างพีชะ ก็อยู่ไปเลยเพราะคุณไม่ทำสิ่งที่เป็นพิษภัยกับใคร
มันเป็นตัวเอง รักษาตัวรอดเป็นยอดเดี่ยว
ใครมาทำลายจนไม่เต็มเต็งสักวันก็เสริมหรือสักวันพัฒนาจาก พีชะ
ก็ไปเป็นสัตว์เดรัจฉานสัตว์เซลล์เดียว เป็นพัฒนาการของธรรมชาติ ธรรมดา
ยิ่งได้รับคำสอนจากผู้รู้ก็จะพัฒนาการก้าวหน้าได้เร็ว เพราะมีวิธีการ
มีทฤษฎี มีแบบอย่างที่สอนให้มีระเบียบ ที่เป็นลำดับอย่างน่าอัศจรรย์
อันนี้แหละลึกซึ้ง ลัดไปลัดมาๆ นี่ช้า
เป็นระเบียบอย่างละเอียดลึกซึ้งเป็นลำดับไปอย่างเรียงแถว อันนี้มันจบในตัวๆ
ไม่ต้องวกวนทำซ้ำเก็บละเอียดไม่ต้อ มันทำทีเดียวจบเลย ถ้าวกวนไปมามันจะช้าเสียเวลา
พวกวิตกจริตจึงวนเวียนซ้ำซากกว่าจะจบ 80 อสงไขย ศรัทธาก็ยังยาวนาน
ไม่มีปัญญารู้ละเอียดลออ ถ้ามีปัญญารู้ละเอียดลออก็เร็วที่สุด
ไม่ใช่พระพุทธเจ้ามาชมเชยตัวเอง แต่มันเป็นสัจธรรม แม้เราจะเป็นตระกูลศรัทธา
เราก็ต้องมาใช้ตระกูลปัญญา จนกระทั่งคุณจะเปลี่ยนตระกูลจากศรัทธามาเป็นปัญญาก็ได้
เปลี่ยนได้แต่นานหน่อย ถ้าอยากเปลี่ยนก็เปลี่ยน
คุณก็เอาที่เปลี่ยนตะกูลก่อนจะจบปรินิพพานเป็นปริโยสาน
แต่คุณจะไม่เปลี่ยนตระกูลคุณเป็นศรัทธาตระกูล คุณก็ปรินิพพานได้มันก็จบเหมือนกัน
หรือเป็นผู้หญิง อยากจะเปลี่ยนตระกูลมาเป็นผู้ชายก็ได้
แต่ถ้าคุณไม่เปลี่ยนก็ปรินิพพานปริโยสานได้ อย่างนี้เป็นต้น
ก็ไม่ใช่เรื่องประหลาดอะไร แต่โพธิสัตว์นี้ต้องเรียนรู้หมด เป็นผู้หญิง เป็นผู้ชาย
เป็นพีชะ เป็นสัตว์ เป็นจิตเรียนหมด
โพธิสัตว์เรียนรู้ครบรอบหมดจึงจะมาบอกคนอื่นได้ครบ ที่พูดนี้เป็นโพธิสัตว์จริงไม่ได้เอาคำคนอื่นมาพูด
เอาความรู้ของตัวเองเอามาอธิบาย อาตมาจะอธิบายโดยไม่มีอะไรมาอธิบายมันก็เละเทะ
เลอะเทอะ คนฟังก็จะรู้เองว่าเป็นการสับสนวนเวียนวุ่นวาย
แต่นี้มันเป็นระบบมันเป็นระเบียบ หมุนรอบเชิงซ้อนที่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ
ที่พูดนี่ไม่อยากชมตัวเอง พูดไปเดี๋ยวกลายเป็นชมตัวเองมากไป
พระพุทธเจ้าสรุปลงที่กรรม
1. กัมมสัทธา
(เชื่อกรรมเป็นเหตุ)
2. วิปากสัทธา
(เชื่อผลวิบากของกรรม) &
3. กัมมัสสกตาสัทธา
(เชื่อความที่สัตว์มีกรรมเป็น
สมบัติแท้ของตน กรรมเป็นพระเจ้าบันดาลแท้)
4. ตถาคตโพธิสัทธา
(เชื่อความตรัสรู้ของตถาคต)
(ข้อ 4 มีใน พตปฎ. เล่ม 23
ข้อ 4)
กัมมุนาวัตตติโลโก กัมมังสัตเตวิภัชชติ
กัมมุนาวัตตติโลโก คุณก็วนเวียนอยู่ในกรรมในวัฏฏะ
คุณก็วนเวียนเกี่ยวกับการไม่รู้จักออก ถ้ามา กัมมังสัตเตวิภัชชติ มาเรียนรู้การแยกกรรม เอกังสะก็ไม่แยก วิภัชชะ
ก็แยกออก เทวนิยมเป็นเอกังสะไม่แยก ส่วนอเทวนิยมทำการแยก
เราเลิกคู่ทำแชมป์ไปทีละคู่ ตัวไหนชนะก็เป็นตัวที่เป็นแชมป์
เราก็ไปรู้ตัวเก่งของรองแชมป์ในมหาจักรวาลนี้ก็คัดแชมป์ที่สูงสุดได้ก็ได้แชมป์จริง
ที่พูดไปเหมือนเล่นลิ้น แต่ต้องเรียนรู้และทำอย่างนี้จริงๆ
อาตมาเอามาสอนเอามาทำมันเป็นเรื่องโลกุตระที่แสนละเอียดลึกซึ้งยาก
แล้วมันก็ทวนกระแสของโลกีย์เขาจริงๆ แล้วช่วยโลกีย์เขาจริงๆ
เขาไม่รู้ตัวหรอกว่าเราช่วยเขา มันไม่ง่ายมันยาก 50 ปีได้มาแค่นี้ แต่ก็ไม่มีปัญหา
เพราะว่าพวกนี้มันเป็นสัจจะ สัจจังเวอมตาวาจา เป็นสัจจะที่ไม่มีตายหรอก
เป็นเรื่องไปได้เรื่อยๆ อมตะ จะเป็นจริงไปได้เรื่อยๆ ในยุคกลียุคก็ได้ประมาณหนึ่ง
ขนาดหนึ่งซึ่งมันห้ามไม่ได้ เป็นตถตา มันจะต้องเป็นเช่นนี้ มันจะเกิดจะเป็น
มันต้องขนาดนี้ แล้วก็ได้อย่างนี้ อาตมาก็ต้องพยายาม
สู่แดนธรรม...นิมนต์พ่อครูจิบน้ำ พ่อท่านถามถึง
ผานิตผิชิดมด ฤ จะอดบ่อาจจะมี
แม่เหล็ก ฤ เหล็กดี อยะยั่วก็พัวก็พัน
พื้นภพอำเภอภพ ก็ประสพเสมอสวรรค์
อยู่ชั่วนิรันดร์กัลป์ อวสานประมานประเมิน
... อิลราชคำฉันท์ "ผัน สาลักษณ์"
นิมนต์พ่อท่านอธิบายให้หน่อยครับ...
พ่อครูว่า...คือน้ำตาลกับมด มดเจอน้ำตาลก็อดไม่ได้หรอกมดมันติดน้ำตาล
แม่เหล็กกับเหล็กมันก็ต้องดูดกัน จับเป็นก้อนแน่นเลย
พื้นภิภพมันก็จะมารวมตัวกันจับกลุ่มกันโตขึ้นมากขึ้นๆไม่มีจบไม่มีหยุด
จนกระทั่งถึงที่สุดก็ระเบิดเหมือน Bigbang
อะไรก็ตามเมื่อรวมกันสักวันหนึ่งก็มีระเบิดแตก มันก็มีแต่รวมตัวกับแตกตัว
ในธรรมชาติทุกอย่างก็มีรวมตัวกับแตกตัวเท่านั้นแหละ
เพราะฉะนั้นในพลังงานในสเปซในอวกาศต่างๆมีอะไรรวมตัวกัน
จนกระทั่งเป็นสสารพลังงานมารวมตัวกันเข้า ก็เป็นเนบิวลา เป็นก้อนรวม
พอรวมเสร็จใหญ่จนกระทั่งไม่มีอะไรดูดดึงได้มันก็ระเบิดแตกออกไปอีกเรียกว่าบิกแบง
เป็นธรรมดาธรรมชาติ แม้ว่าจิตวิญญาณก็เช่นเดียวกัน อยู่ชั่วนิรันดร์กัลป์ อวสานประมานประเมิน
มันมีอย่างนี้ตลอดกาลนานใดก็เป็นอย่างนี้
สู่แดนธรรม...บทนี้พ่อท่านอธิบายถึงมูลสูตรจบพอดี
มีคำถามของเด็กหญิงใสกลางเพ็ญ...ท่านแด่ธรรมเคยเทศน์ว่าร่างกายเรายืมมา
ขอถามหลวงปู่ว่าใครให้ยืมร่างกายเรามาคะ
พ่อครูว่า...ท่านแด่ธรรมไปตอบเองนะ หาเรื่องผูกปัญหาให้
ด.ญ.ใสกลางเพ็ญมาถาม นี่ก็ศึกษาถามปัญหาจัง อายุ 9 ขวบแล้ว
สู่แดนธรรม...ถ้าในโลกมันดึงดูดให้ชิดใกล้น้ำตาลแล้วอดใจไม่ไหว
ในมูลสูตรจะมีคำอธิบายไว้อย่างไรบ้างครับ
พ่อครูว่า..สามารถเรียนรู้ว่าถ้าเราจมอยู่ในอัตภาพ
มันก็จะวนเวียนอยู่ในวัฏสงสารไม่รู้จักจบ แล้วก็อยู่กับวิบาก ด๊ชั่ว ชั่วดี
วนเวียนกัน สมบัติผลัดกันชม
แย่งกันไปแย่งกันมาแย่งกันมาแย่งกันไปเป็นวิบาก สรุปง่ายๆขออธิบายว่า
เรากับวัวตัวหนึ่ง ฆ่ากัน เสร็จแล้วมันก็ฆ่ากันไปฆ่ากันมา ชาติต่อไปวัวก็มาฆ่าเรา
ชาติต่อไปเราก็ไปฆ่าวัว ชาติต่อไปวัวก็มาฆ่าเราอยู่อย่างนี้นับชาติไม่ถ้วน
นี่ปลุกอย่างสั้นง่ายว่าไม่เอาวิบากอย่างอื่นมาผสมผสานจนกระทั่งมีอะไรอื่นหันเหพฤติกรรมไปหาจุดนั้นจุดนี้ก็ค่อยบรรเทาลง
ถ้ามี 2 ตัวมันฆ่ากันไม่รู้จักจบเลยนะคนละที
เพราะฉะนั้นในโลก อยะ มีพลังงานแม่เหล็กดูดมันก็มีผลัก มีรักก็มีชัง
มีรวมก็มีแยก มีตายก็มีเป็น อยู่อย่างนี้ตลอดกาล
ฉะนั้นถ้าเราไม่พยายามที่จะออกจากวัฏสงสารให้มันสูงสุดเป็นดินน้ำไฟลม
คุณก็จะวนอยู่อย่างนี้ นอกจากคนจะมีคำถามไม่รู้จักจบอีกหมดปัญหาหมดคำถามและก็ยังมาถาม
ก็แล้วดินน้ำไฟลมมาจับตัวกันอีก จนกระทั่งกลายมาเป็นพีชะ พืชก็กลายเป็นจิต
แล้วจากจิตก็หลงวนเวียนอยู่อย่างนั้นอีกนาน กว่าจะได้มาพบสัตบุรุษ
ก็แยกมาเป็นอุตุอีก แล้วอุตุก็จับตัวกันอีกจากอุตุก็จับตัวกันเป็นพืช จากพืชก็จับตัวกันไปเป็นสัตว์เป็นมนุษย์
จากมนุษย์ก็ไปแก้แค้นกันเองอีกกี่ชาติ จนกว่าจะมารู้จักโลกุตระธรรม
จนกว่าจะแยกธาตุตัวเองเป็นจนกว่าจะไม่รู้เป็นอรหันต์
คุณทำได้แต่เวลาสภาพความเป็นจริงมันนับเวลาไม่ไหวหรอก มันจบแล้ว
ที่ว่าจบนั้นก็คือ คุณมีอัตภาพใด คุณก็สั่งสมสัญญา ความเป็นบทบาท
ความเป็นกรรมวิบากอะไรไว้ แล้วคุณก็จะวนเวียนกับกรรมวิบากนั้นไป
จนกระทั่งคุณสามารถหยุดกรรมวิบากไม่แล้ว จนคุณเรียนรู้การสลายอัตตาได้ คุณก็จบ
จบแล้วก็แยกเป็นดินน้ำไฟลมได้แล้ว แล้วคุณยังจะถามว่าดินน้ำไฟลมเดี๋ยวก็มาเป็นพืชะ
เดี๋ยวก็มาเป็นจิตอีก
เราก็ต้องบอกได้แต่ว่าถ้าอย่างนั้นคุณก็จะต้องเรียนรู้ความไม่จบ กันอยู่ตลอดกาลนาน
เพราะคุณเล่นอธิบายเอาจะเอา กาละที่ไหนมานับ
ถ้าคุณเป็นธาตุของดินน้ำไฟลม ถ้าจะอธิบายให้แหลกราญเลยนะ อยู่ในโลก คุณเกิดตายไปจนกว่าโลกลูกนี้จะแตก
คุณก็จะวนเวียนเป็นอุตุ เป็นจิตนิยาม อยู่ในโลกลูกนี้อีกนาน ที่สุดโลกลูกนี้ก็แตก
คุณก็แยกธาตุจากที่มันจะอยู่ตรงไหนก็แล้วแต่ ธาตุที่คุณแยกได้เป็นอุตุ เอาตกจบนะ
แล้ว อุตุ ก็จะล่องลอยไปในอวกาศกลัวจะไปถูกดูดไปเป็นเศษตัว กว่าจะเป็นอุกกาบาต
กว่าจะเป็นตัวที่จะดูดได้แรงเข้าไปอยู่เป็นมวลของอุกกาบาตใหญ่ โลกลูกน้อย
กว่าจะไปเป็นโลกลูกใหญ่ กว่าจะไปเป็นอะไรต่ออะไร จนกว่าจะมีฤทธิ์ของตัวเอง
กลายเป็นดาวฤกษ์ คุณนับไม่หวาดไม่ไหวหรอก นับกาลเวลาไม่ไหว
แล้วกว่าจะไปเป็นโลกแล้วพัฒนาตัวเองไปเป็นมีน้ำ มีเซลล์ มีชีวะเกิดอีก ล้านๆๆๆๆๆๆ
ปี แล้วคุณจะไปนับทำไม จึงเป็นนิรันตระ มันไม่มีช่องว่างให้เลือกเลยว่า
คุณจะไปเกิดตรงไหน
สมมุติว่า นิอัตระ ระหว่าง ล้านปี ยาวนาน คุณต้องมาเลือกเกิดตรงกลาง
คุณจะได้สั้นลงไปครึ่งนึง แต่ถ้าคุณไม่เลิกเกิดตรงกลาง คุณไปเกิดตรงปลาย ก็จะต้องเล่นเต็มตัวเลยยาวนาน
ฉะนั้นคนฉลาดก็มาเอาตรงกลาง ได้สั้นไปครึ่งหนึ่งเลย
นี่ก็พยายามอธิบายไปจนเมื่อยแล้วนะ ซึ่งมันเกินที่เราจะคิดแล้ว
สรุปแล้ว เศษดินน้ำไฟลม มันไม่เหลือความจำ มันไม่มีแล้วสัญญาความจำ
มันกลายเป็นพลังงานแล้ว พลังงานดินน้ำไฟลม เพราะฉะนั้นเมื่อมันไม่เหลือความจำ
พลังงานเหล่านั้นก็ไม่ก่อตัวเป็นสภาพที่จะต้องเป็นตัวกูของกูอีกต่อไป
กว่ามันจะพัฒนาโดยธรรมชาติเป็นอัตตาตัวกูของกูมันนับล้านๆๆๆ ปี คุณจะไปนับอยู่ทำไม
คุณเป็นดินน้ำไฟลมไปให้สูงสุดแล้วก็จบแล้วนี่ ถ้ามันจะเป็นอีก มันไม่มีความจำ
ไม่มีตัวคุณหรอก สัญญาของคุณ มันไม่เหลือแล้วมันก็เป็นตัวใหม่อีก
อันนี้แหละคือการไม่มีตัวคุณอีก แล้วหมดตัวเก่า มันจับตัวกันอีกก็เป็นตัวใหม่
สัญญาของคุณจะไปจับตัวเป็นตัวเดิมอีก มันจะเป็นไปได้ยังไง
สิกขมาตุกล้าข้ามฝัน...หมดสัญญาเก่าๆแล้ว
มันมาได้ครึ่งทางใช่ไหม
พ่อครูว่า...มันแตกแท่งอัตตา ที่มันมีสัญญาของตัวใครตัวมัน
มันจะมีตัวกูของกูเป็นสัญญาเป็นคลังสมบัติของตัว พอมันแตกอัตตา
ไปเป็นดินน้ำไฟลมแล้วสัญญาคลังสมบัติ มันไม่มีแล้วนี่ มันเป็นดินน้ำไฟลมไปแล้ว
ตัวดินน้ำไฟลม พลังงานจะจับตัวกว่าจะไปเป็นพืชกว่าจะไปเป็นจิตอีกโดยธรรมชาติของมัน
ก็ตัวอัตตามันไม่มีแล้ว กว่าจะไปเป็นได้อีก คุณไม่ต้องนับเวลาหรอก
เป็นล้านล้านล้านปีแล้วจะไปคิดทำไม แล้วมันก็ไม่เหลือแล้วสัญญาของคุณ
กรรมวิบากของคุณมันก็ไม่เหลือแล้ว มันก็เป็นอันใหม่ไปหมดแล้ว ก็ช่างมันปะไร
ก็ตัวคุณไม่เหลือแล้ว แล้วคุณยังจะมา เอาของฉันคืนมา มันไม่ใช่
มันสลายแล้วคลังความจำนี้
สัญญานี่แหละเป็นสภาพความจำ ของใครของมัน
เริ่มต้นเป็นสัตว์เดรัจฉานก็จะมีความจำที่เป็นตัวกูของกู
อีกยาวนานจนกว่าคุณจะมาเจอสัตบุรุษ จนกว่าจะมารู้จักความจริง แยกธาตุอย่างนี้เหรอ
แยกแต่เป็นดินน้ำไฟลมไปเลย และกว่าดินน้ำไฟลมจะเป็นอะไรอีก คุณไม่ต้องนับเวลาเลย
และมันก็ไม่เป็นตัวเก่าแล้วอัตตามันก็หาย
ตัวเราของเราไม่มีสัญญาของเราก็ไม่มีตัวเราก็ไม่เหลือ ดินน้ำไฟลมมันหมดไปแล้ว
นิทาน สมุทัย ปัจจัย นิทาน
เรื่องราวที่เราก่อด้วยเหตุปัจจัยมาตลอดมันหมดเรื่องแล้ว จบนิยายของเราตลอดนิรันดร
จบนิทานของเราตลอดนิรันดร ไม่มีตัวเรา
ไม่มีนิทานของเรา ไม่มีเรื่องราวของเรา ไม่มีนิยายของเรา
อาตมาเกิดมาไม่เสียสภาพของการเกิดมาเป็นโพธิรักษ์
แล้วก็ยังมุ่งมั่นที่จะดำเนินไปสู่ที่สุดแห่งที่สุดแห่งการเป็นธาตุรู้เป็นมนุษยชาติ
สูงสุดที่ท่านบอกว่าเป็นพระพุทธเจ้าสัมมาสัมพุทธเจ้า ให้ถึงองค์ใดองค์หนึ่ง
ไปถึงวันนั้นอาตมาจะเป็นพระพุทธเจ้าองค์ใดองค์หนึ่ง ตั้งใจที่จะเป็น
ในที่สุดอาตมาเป็นสัมมาสัมโพธิญาณ เป็นปัจเจกสัมมาสัมพุทธะแล้ว
มีสัมมาสัมโพธิญาณเท่ากันกับพระพุทธเจ้า อาตมาอาจจะไปตัดสินใจตรงนั้นว่า เมื่อย จะไปเอาคำลุงจำลองบอกว่า
เมื่อยก็ไม่เมื่อย เหนื่อยก็ไม่เหนื่อย เราไล่ไปเรื่อยๆเราไม่เมื่อยเราไม่เหนื่อย
ก็ไม่ได้ ก็ทำงานมาเป็นโพธิสัตว์พากเพียรสั่งสมความเป็นความมี สั่งสมการงาน
สั่งสมความรู้สั่งสมความจริง จนมีสัมมาสัมโพธิญาณสุดยอดแล้ว
เท่ากันกับสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกพระองค์
เป็นแต่เพียงปัจเจกสัมมาสัมพุทธะองค์นั้น ท่านได้เป็นของตนเท่านั้น
ท่านไม่ประกาศศาสนาพุทธลงไปในโลก แล้วท่านก็ปรินิพพาน
ปรินิพพานเป็นปริโยสานเด็ดขาดได้แน่นอน ท่านก็ไม่ประกาศศาสนา
ถ้าประกาศท่านก็ขึ้นทำเนียบเป็นพระพุทธเจ้าองค์เท่านี้ในกัปนี้ ขึ้นทะเบียนไว้
แต่นี่ อาตมาเคยอธิบายเอาไว้แล้ว พระปัจเจกสัมมาสัมพุทธะองค์นี้ ไม่ประกาศตัวตน
ไม่มีตัวตนยิ่งกว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสูงกว่านั้นอีก เห็นมุมเหลี่ยมไหม มิติที่
พระปัจเจกสัมมาสัมพุทธเจ้าสูงกว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าหมายคือ ไม่มีตัวตนยิ่งกว่า
งานก็ทำมาเหมือนกันหมดนั่นแหละ สอนธรรมะค้นคว้ารู้อีกเพิ่มแล้วสั่งสอน
ความรู้ความมีความเป็นมาอีก จนกระทั่งถึงเท่ากันกับพระพุทธเจ้าสัมมาสัมพุทธเจ้า
สัพพัญญุตญาณเท่ากัน แต่ไม่ประกาศศาสนาเป็นของตน บ้ายบาย นิพพานปริโยสานเลิก
แยกธาตุเป็นดินน้ำเป็นลม เป็นชาติสุดท้ายแยกจบ ท่านก็ไม่ชื่อว่าท่านเป็นเจ้าของศาสนาพุทธองค์ใดองค์หนึ่ง
ไม่ชื่อว่าเป็นพระพุทธเจ้าองค์ใดองค์หนึ่ง
นี่คือประเด็นธรรมะพระพุทธเจ้าองค์ใดองค์หนึ่ง คือขึ้นทำเนียบพระพุทธเจ้า ในโลก
ให้มนุษย์ได้รู้ร่วมว่าท่านเป็นเจ้าของศาสนาพุทธ 1 สมัย แล้วคนจะไปดันทุรังว่า
ทำไมท่านต้องอยู่สมัยเดียว ทำไมไม่อยู่ต่อ เพราะท่านเป็นประโยชน์
ก็ขนาดเป็นปัจเจกสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านยังไม่ประกาศเป็นพระพุทธเจ้าองค์ใดองค์หนึ่งเลย
เพราะมันเมื่อยมันเหนื่อย ไม่ประกาศว่าเราก็เกิดมาในยุคนี้ในกาละนี้
เราก็เป็นหนึ่งเหมือนกันนะ ในมหาจักรวาลก็หมุนเป็นการเคลื่อนที่ไปหมด นั่นคือ “กาละ” เราก็เป็นชีวะอันหนึ่ง
เป็นอัตภาพจนกระทั่งพัฒนาตัวเองเจริญไปเป็นสุดยอดมนุษย์ เป็นพระพุทธเจ้า
แล้วก็สลายเป็นดินน้ำไฟลมไป นี่คือวิธีการของศาสนาพุทธ พระพุทธเจ้าตรัสรู้อย่างนี้
ส่วนเทวนิยมนั้นแยกธาตุไม่ออก แล้วเขาก็สมมุติว่า องค์นี้เที่ยง
องค์นี้อยู่เป็นเจ้าแห่งความสุขแห่งสรรพสิ่งทุกอย่าง
แล้วเขาก็บอกว่าพระเจ้าสร้างทุกอย่าง สร้างจักรวาล สร้างเนบิวล่า
สร้างอะไรที่มันเกิด พระเจ้าเป็นผู้สร้างหมด พระเจ้าเป็นเจ้าของหมดเลย
เป็นต้นธาตุต้นธรรมต้นตอของทุกสิ่งทุกอย่างในเอกภพมหาจักรวาลนี้ เขาก็ว่าอย่างนั้น
แล้วชีวะกับดินน้ำไฟลม อะไรมันเกิดก่อนกัน
คุณว่าชีวะกับดินน้ำไฟลมอะไรมันเกิดก่อนกัน ...ดินน้ำไฟลม
พวกคุณเก่งนะ ไม่ใช่ชีวะเกิดก่อน
ก็ชีวะของพระเจ้าเกิดก่อนแล้วท่านก็มาสร้างดินน้ำไฟลม มันก็เป็นความรู้ทางเทวะ
ที่เป็นผู้สร้างดินน้ำไฟลม ภูเขา แม่น้ำ สร้างอะไรต่ออะไรขึ้นมา สร้างโลกแต่ละลูก
แล้วก็สร้างสัตว์โลกขึ้นมา
ก็แล้วแต่ใครจะยึดอันไหนเอาอย่างไร
อันนี้มันก็เป็นเรื่องของจิตวิญญาณของแต่ละคน ที่มันชอบ เราชอบเป็นเทวะ
ชอบอย่างอเทวะ หรือชอบอย่างพุทธก็แล้วแต่คน
อาตมาว่าอาตมาจะอยู่นิรันดรได้ แล้วจะอยู่ไปให้เมื่อยทำไม
มันมีความเบื่อหน่าย มันมีความเบื่อความหน่าย ก็พอแล้ว
แต่คุณคิดโดยไม่รู้ความจริงว่า แม้แต่ความเมื่อยความเหนื่อยความหมาย
คุณก็ไม่รู้ความจริงว่าพระเจ้าทำให้ไม่รู้จักความเบื่อความนายความเมื่อย
คุณไม่ศึกษาว่ามันมีผลักกับมีดูด เบื่อหน่ายคลายก็คือการสละแยกเลิกออกไปเลย
คุณก็รู้จักดูดจนกระทั่งได้สูงสุดเป็นพระเจ้าใหญ่เลยดูดไม่มีการปล่อยเลย
ดูดเป็นเจ้าของความดูด คุณก็เลยเป็นเจ้าของอัตตา จนกระทั่งเป็นปรมาตมันเป็นอาตมัน
คุณก็นึกว่าคุณเป็นอย่างนั้นจะเป็นผู้บัญชา เป็นผู้บงการ เป็นผู้สร้าง
ยิ่งกว่านิรันดร ไม่มีอะไรเป็นช่องว่างเลย
ไม่มีอะไรอยู่ในระหว่างเลยยิ่งกว่านั้นอีก ยิ่งกว่า นิระ กับ อันตระ
นิระ ก็คือ มันไม่มีอยู่ที่ไหนในสิ่งนี้ ที่ว่านี้คือกาละ
ไม่มีอะไรอยู่ไหน กาละนี้ ความจริงมันคือปรินิพพานเป็นปริโยสาน
ไม่มีอะไรอยู่ในระหว่างนี้เลย ไม่มีกรรม
ไม่มีอัตตา ไม่มีอะไรแล้วเป็นเฉพาะตัวรู้คือธาตุวิญญาณมันไม่มีแล้ว
แต่คุณไม่สามารถที่จะเข้าใจอันนี้ได้ เมื่อเข้าใจไม่ได้
เขาก็ไม่สามารถที่จะจัดการอันนี้
ผู้ที่สามารถรู้อันนี้แล้วจัดการอันนี้ได้ก็จัดการแล้วก็เลิก
เพราะฉะนั้นเราก็มีที่จบแห่งสิ่งที่จะจบเป็นขั้นตอนไป
พระโสดาบันก็จบขนาด 1 สกิทาคามีจบขนาด 1 พระอนาคามีจบขนาด 1
พระอรหันต์จบขนาด 1 แม้แต่พระอรหันต์ก็จบเป็นปรินิพพานเป็นปริโยสาน
ได้แยกเป็นดินน้ำไฟลมก็จบ
แต่คุณยังไม่พอใจคุณอยากจะรู้ว่ามนุษย์มันสูงมันเจริญมันมีประโยชน์มีคุณค่ามีอะไรกับสิ่งอื่นๆอีก
มันก็เป็นคุณค่าประโยชน์ดีนะ ก็บำเพ็ญเป็นโพธิสัตว์ต่อ
อรหันต์เบื้องต้น แยกธาตุ เป็นปริโยสานได้ แต่คุณจะต่อ
ก็เป็นโพธิสัตว์ต่ออีกเหมือนกับอาตมาเป็นโพธิสัตว์ระดับ 7 ก็ลงทุนมาเยอะแล้ว
จะทิ้งก็เสียดาย ถ้าปาง 7 จะมาพูดอย่างอาตมาได้
ถ้าต่ำกว่านั้นจะมาแยกแยะอย่างที่อาตมาแยกแยะและพูดให้ฟังนี้ไม่ได้หรอก
ปาง 5 นี้แตกขยาย ปางคู่มันรวม ปางคี่มันขยาย คี่ก็คือคลี่ออกๆ
คี่แล้วก็คลี่ขยายออก คลี่กระจาย
สู่แดนธรรมว่า...ที่พ่อครูบอกว่าบำเพ็ญมานาน
จะทิ้งก็เสียดาย คนบอกว่ายังยึดมั่นถือมั่นอยู่
พ่อครูว่า..จะพูดอย่างนี้ก้ได้ คุณจะตัดแค่นี้คุณก็ทำสิ แต่คุณพูดคุณทำได้หรือยัง
คุณจะจบหรือยัง หรือคุณเอากำปั้นมาทุบหัวอาตมาเล่นๆ อาตมาเคยคิดเคยทำอย่างคุณมา
เคยซัดคนอื่นมาแล้ว ไม่มีปัญหา
ปฏิจจสมุปบาท
ตัดสะพานสู่นิพพัตติ
กลับไปสู่ปฏิจจสมุปบาท...ทวนต้นในปฏิจจสมุปบาทตัวที่ 11 คือชาติ
ต่อจากนั้นก็เป็นชรา มรณะ โศกะ ปริเทวะ ทุกข โทมนัส อุปายาส
วนเวียนอยู่ตรงนั้น ไม่มีสิ้นไม่มีจบ ฉะนั้นจะต้องมาศึกษาชาติให้ได้
ชาติท่านแบ่งเป็น 5 ชาติ
ชาติ สัญชาติ โอกกันตะ นิพพัตติ อภินิพพัตติ
ชาติ คือ ความเกิดรวมทั้งหมด
สัญชาติคือมีสัญญะ มีคลังความจำของตนเองแล้ว เป็นคลังความจำของกรรมวิบากเกิดแล้ว
ถ้าอวิชชามีสัญชาติสั่งสมอวิชชาเป็นโอกกันตะ ก็ไม่มีทางที่จะสูญ เขามีแต่อยากเป็น
อยากมี อยากใหญ่ อยากโตอยากต่อไป มันไม่เลิกมีแต่อัตภาพ ก็วนเวียนเป็นสมบัติผลัดกันชม
ฆ่าแกงกัน แย่งชิงกัน ดูดดึงกัน อยู่ในสนามรบอย่างนั้นตลอดกาลนาน
จนกว่าจะมาพบสัตบุรุษชี้ทางออก ให้เลือกเฟ้นตัวที่เป็นกรรมกิริยา
เป็นวิบากที่จะสั่งสมลง ให้มันเป็นตัวที่ไม่เป็นการเจริญไปเป็นโลกีย์
ให้ไปเป็นทางโลกุตระ เป็นตัวเลิกที่จะมีตัวมีตนอีก เหตุของมันคือมีตัวโง่ ตัวกิเลส
รู้ตัวกิเลสให้ได้ว่ามันเป็นตัวโง่ ตัวที่พาให้วนเวียนสับสนอยู่ไม่เลิก
ตัวปัญญาตัวฉลาดก็รู้ว่าตัวตนเป็นอย่างนี้
แล้วก็ล้างเหตุปัจจัยที่จะสะสมตัวตนเป็นอย่างนี้ แยก ไม่ใช่ไปรวม แยกไปทีละคู่ๆ
คู่นี้ ตั้งแต่คุณไปวนเวียนอยู่ในโลกอบายมุขต่ำหยาบ
คุณก็เลิกมาจนกระทั่งคุณเลิกตัวเหตุที่ไปหลง
จนเจริญสูงขึ้นอีก
ตัวเหตุที่จะไปหลงอบายมุขต่ำสุดของคนของมันก็เลิกได้อย่างมีตัวอย่าง
มีโครงสร้างรูปแบบของมัน คุณก็เอามาเป็นตัวอย่างทำอีก ทำออกๆ เนกขัมมะ ปลดปล่อย
ออกไปเรื่อยๆ คุณทำได้เรื่อยๆ นิพพัตติ เพราะคุณรู้จักดับเหตุๆ โอกกันติ
หยั่งลงแต่สิ่งที่ดับเหตุได้ คุณก็เกิดเป็นการเกิดใหม่ เกิดที่จะสั้นลงเป็น
นิพพัตติ ไม่มีการวนเวียน นิระ วาน คือนิพพาน ไม่มีสะพาน แต่เป็น นิพพาน
สะพานคือ การปรุงแต่ง ต่อ สะ
คือปรากฏ ยุ่งเกี่ยว เป็นไป กับ นิ คือไม่ ถ้าสะพานมันมี แต่นิพพานไม่
ตัดสะพานลดสะพานเป็นนิพพาน นิพพาน หรือพยัญชนะว่า นิพาน นิพพาน นั่นแหละ
ไม่ต่อตัวนี้ จึงเรียกว่า นิพพัตติ เป็นผู้สร้างสภาพนิพพานไปเรื่อยๆ
จนสูงสุดเป็นอภินิพพัตติ ก็จบ ไม่มีอะไร พาน อีกแล้ว ไม่มีอะไรที่จะเป็น พฤติ
ชนะอยะยั่ว รู้ทันอยะยั่ว ยั่วอย่างไรก็ไม่เกิด ไม่พัวไม่พัน เป็นผู้ที่รู้ทันหมด
เพราะฉะนั้นเมื่อสุดยอดอภิ สูงสุดอภินิพพัตติ ทำการไม่มีนิพะ นพะ
นิ ไม่มีถึง 3 อะ อา อิ นะ
ไม่มี พ ตัว พ คือพฤติ ไม่มีเลย
ใช้พยัญชนะอธิบายขยายความสภาวะมาถึงขั้นนี้ เวลาก็เลยไปแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น